دست نوشته ها

در زندگینامه استیو جابز که والتر ایزاکسون آن را نوشته است داستانی نقل شده که وقتی استیو پسر جوانی بود به پدرش در ساختن یک حصار کمک کرد، پدرش به او گفت باید به ساختن پشت حصار به اندازه جلوی آن اهمیت بدهد، استیو از پدرش پرسید چرا ساختن پشت حصار در حالی که کسی آن را نمی بیند که چطور ساخته شده است، باید اهمیت داشته باشد؟! و پدرش گفت "شاید کسی آنرا نبیند اما خودت که میفهمی"

این نگرش در سال های بعد و در تولید محصولات اپل برای استیو جابز یک ارزش بنیادین محسوب شد، آنها معتقد بودند که مشتریها به هر حال توجه بالا و دقت زیاد آنها را در طراحی محصولات می بینند و ارزش آن را می توانند درک کنند.

بدون نهادینه سازی فرهنگ سازمانی "توجه کردن به همه چیز به خصوص جزئیات" شرکت اپل نمی توانست به موفقیت های امروز اش دست یابد. لذا عمیقا معتقدم به جای اینکه دست به انجام چندین کار با نتایج سطح متوسط بزنیم، بهتر است یک کار را به صورت عالی انجام دهیم.

سالها پیش نیز در جایی خواندم مارتین لوتر کینگ گفته بود (نقل به مضمون:) حتی اگر کار شما نظافت یک خیابان است آنرا طوری انجام دهید که حتی فرشتگان خدا هم وقتی از آسمان به آن خیابان می نگرند متوجه تفاوت و نظافت فوق العاده آن خیابان شوند و به شما درود بفرستند.

در هر کاری تا متعهد نباشید، موفق نخواهید شد و از نشانه های تعهد، توجه به تمام جزئیات آن کار است، از ابتدای فرآیند آن کار تا مدتها پس از اتمام آن، نام این نشانه از تعهد، "هنر دقت و توجه" است.

حتی توجه به همکاران شما، کسانی که برای شما یا با شما در حال کار کردن هستند و درک آنها و توانایی هایشان همچنین یاری رساندن به آنان در مسیر تعالی نیز بخشی از همین هنر توجه و دقت است.

بدون یادگیری هنر توجه و دقت موفق نمی شویم یا موفقیتمان دوامی ندارد.

۵ فروردین ۱۳۹۹ه.ش

ارسطو حسامی

شادند جهانیان به نوروز و به عید

عید من و نوروز من امروز توئی

منت بی پایان خداوند منان بر من کمترین بندگانش باد که بعد از سالها تلاش پیش از عید ۱۳۹۹ه.ش مقدمات وصال با یار گرانمایه ام مهیا گشت، گرچه شیوع بیماری کرونا و اولویت سلامت در مسئولیت اجتماعی‌مان و وم رعایت نکات بهداشتی نگذاشت شادی یکیشدنمان را پیش از عید نوروز با اقوام و آشنایان تقسیم کنیم؛ لاکن این فرخنده اتفاق در ۲ اسفند ۱۳۹۸ فراموش ناشدنیست و جشن و سور و ساتش بماند برای بعد از عید و در دوران آرامش و سلامت جامعه. الخیر فی ما وقع

این روزها، روزهای سختی است برای جامعه، اما کیست که نداند قطعا بعد از هر سختی گشایشی است.

همسرم؛ بهترین برای من است، خدا می داند که چقدر پا به پای من جنگید تا مقدمات زندگیمان را بسازیم؛ خدا می داند چقدر دوشادوش من سختی ها را بجان خرید، او ثانیه به ثانیه جوانی اش را برای تحقق آرزوی مشترکمان گذاشت، و من تا ابد قدردان اویم، بدون همسرم من تمام فرصت زندگی را می باختم، ارج و عزتی که ایشان نزد من دارند در این ایام نوروز برایم یادآور شعر زیبایی از مولاناست که می‌فرماید:

اندر دل من مها دل‌افروز توئی

یاران هستند لیک دلسوز توئی

شادند جهانیان به نوروز و به عید

عید من و نوروز من امروز توئی

#مولانا

امروز بهمن 96 و من بیش از 8 سال است که پاره ای از افکار و اشعارم را اینجا ثبت می کنم.

امروز ما محصول انتخاب های دیروزمان است. ولی مسئله انتخاب آنجایی بحرانی و مهم می شود که متوجه می شویم، انتخاب های امروز فردایمان را می سازد و ما مجبور به انتخاب هستیم. انسان در مجبور به انتخاب است. و عدم انتخاب خود انتخاب محسوب می شود. من مسئله انتخاب کردن را از این باب مطرح کردم که موضوع انتخاب نکردن نیز در کنار آن، سرنوشت ساز است.‌چارچوب هایی که ما برای خود تعیین می کنیم تا بدانیم چه انتخاب هایی نکنیم !این چارچوب اولا تر و ضروری تر از دایره اختیار ما در انتخاب های دیگرمان است. من انتخاب می کنم که به چارچوب دین اسلام پایبند باشم، این انتخاب پیش از انکه به من بگوید که چه کارهایی انجام دهم، در مسیر زندگی مرا راهنمایی و ارشاد می کند که چه انتخاب هایی نباید داشته باشم !نهی کردن، حرام بودن و. در دسته فرمان هایست که ابتدا سعی دارد نبایدهای انتخاب را گوش زد کند و سپس من در انتخاب محدود تر و دقیق تر عمل خواهم کرد. دسته بندی، اولویت بندی و حذف گزینه های نامناسب، از اصول انتخاب است. هنگامی که بوسیله تدوین یک چارچوب عقیدتی، بایدها و نباید هایی تعیین می شود، در واقع خود را محدود ساخته ایم تا انتخاب دقیق تری داشته باشیم. بیایید فرض کنیم در خصوص مسئله ایی من می دانم که گزینه الف و ب و ج از انتخاب های ممکن من است، شاید گزینه های دیگری نیز باشد، اما آنچه درک من از محیط و قوه اندیشه ام پیشنهاد می کند محدود به همین سه گزینه است، از طرفی می دانم که مجبور به انتخاب هستم، بدیهی است اگر چارچوبی باشد که من را وادار کند، گزینه ب و ج را حذف کنم، بدون اندیشیدن بسیار، انتخاب من الف خواهد بود. و اگر این موضوع را در تمام هزاران انتخاب روزانه خود لحاظ کنید خواهید دید که چارچوب ها در تعالی مفید هستند. بشرط انکه عقل سلیم انرا بپذیرد و اجرا کندمن می دانم دروغ گفتن درست نیست و این مسئله را یک بار برای همیشه بعنوان چارچوب برای خود تعریف می کنم، با این کار نیازی نیست هر بار که از من سوالی پرسیده می شود با خود بیاندیشم چه پاسخی (یا دروغی) سر هم کنم که به سودم باشد یا گفته ها( دروغ های پیشین) را نمایان نسازد ! و اینچنین وقت بیشتر برای تمرکز بر کارها، صداقت خوشنامی همیشگی و . برای خود مهیا می کنم. خلاصه کلام اینکه چارچوب ها شما را محدود می کنند. اما این محدودیت ها شما را متعالی می سازند. سوال اینجاست. بهترین چارچوب های فکری چیست؟! و چگونه چارچوبی تبیین و انتخاب کنیم !؟۹۶/۰۹/۲۰

من امشب؛ بر ابر آسمانی خواهم خفتکه عصر؛بر آن ابرتو را بوسیدم و بوسیدم و بوسیدی مرا توابر از من می پرسد !؟پس ارغوان کجاست؟من می گویم تو بگو! من را چه شد ؟!که نسیتم؛این من این نیستم !یک جسم خستهافتاده بر ثقل زمینانسان تمام روح استو روح منپشت درب دل تنهای بنفش اوخواب می بردش به انتظاربه هزار سال پیشبه قبل از غم قوتقبل از هبوطبه اولین گناهو دوست داشتن تواولین بهترین کاری بود که کردمدوست داشتن توآخرین بهترین کاری خواهد بود که خواهم کرد !۲۰/آبان/۱۳۹۶

گاهی كه در این خط زمان زندگیبه بن بست می رسم؛و چشمان توكه همچو گویی های نورانی امید، تصویر فردا را برایم ممكن می كند،مرا به یاد این حقیقت می كشد !كه من، خودم نویسنده این داستان زندگی امو آنگاه در انتهای این بن بست شروع به تصور می كنم.یا دیوارها را بر می دارمیا راهی می سازمیا شاید بالهایی بخشیدم به خودمبرای پرواز و رهاییبا تو، من در هیچ انتهایی متوقف نخواهم شدهر باختنیهر خستگیمهم نیستوقتی تو هستی آنقدر زندگی ام رو به سوی تكامل داردكه حتی هیچ شكستی بد نیستاین زندگی رو به تعالیستبه ارغوانی ترین مجنون تاریخ تبدیلم؛ای همدم روزگاران سختم6/12/93در راه

عقربه های ساعت روی دیوار عمر به بیست و چهار رسید !
می گویند ساعت بیست و پنج بی معنی است
حتی به خود بیست و چهار را گاهی ساعت صفر می گویند !
ساعت صفر عمر ! من هم شاید قرار است همه چیز را چون صفحه ساعت فراموش کنم . از ابتدا، سال صفر تولد !

یه حس از این ترانه مث حس این روزا. وقتی به روزای گذشته فک می کنم !!! زندگی تلخ من . تلخ و خوب ! زندگیم خوب اسپرسو شده !

اون روزا ما دلی داشتیم
واسه بردن جونی داشتیم
واسه مردن کسی بودیم
کاری داشتیم
پاییز و بهاری داشتیم
تو سرا ما سری داشتیم
عشقی و دلبری داشتیم

اون روزا ما دلی داشتیم
واسه بردن جونی داشتیم
واسه مردن کسی بودیم
کاری داشتیم
پاییز و بهاری داشتیم
تو سرا ما سری داشتیم
عشقی و دلبری داشتیم

کسی آمد که حرف عشق را با ما زد
دل ترسوی ما هم دل به دریا زد
به یک دریای توفانی
دل ما رفته مهمانی
چه دور ساحلش
از دور پیدا نیست
یک عمری راه و در قدرت ما نیست
باید پارو نزد وا داد
باید دل رو به دریا داد
خودش میبردت هرجا دلش خواست
به هرجا برد بدون ساحل همونجاست
به امیدی که ساحل داره این دریا
به امیدی که آروم میشه تا فردا
به امیدی که این دریا فقط شاه ماهی داره
به عشقی که نمیبینی شباشو بی ستاره
دل ما رفته مهمانی
به یک دریای طوفانی
باید پارو نزد وا داد
باید دل رو به دریا داد
خودش میبردت هرجا دلش خواست
به هرجا برد بدون ساحل همونجاست

02.02.94

یك ارسطوی آرام می شوم

ارسطویی كه جهانش ارغوانی شد

ارغوان؛ اردیبهشت در راه است

مراکز عشق به ناید شعاری

مبادا تا زیم جز عشق کاری

فلک جز عشق محرابی ندارد

جهان بی‌خاک عشق آبی ندارد

غلام عشق شو کاندیشه این است

همه صاحب دلان را پیشه این است

جهان عشقست و دیگر زرق سازی

همه بازیست الا عشقبازی

اگر بی‌عشق بودی جان عالم

که بودی زنده در دوران عالم

کسی کز عشق خالی شد فسردست

کرش صد جان بود بی‌عشق مردست

اگر خود عشق هیچ افسون نداند

نه از سودای خویشت وارهاند

مشو چون خر بخورد و خواب خرسند

اگر خود گربه باشد دل در و بند

به عشق گربه گر خود چیرباشی

از آن بهتر که با خود شیرباشی

نروید تخم کس بی‌دانه عشق

کس ایمن نیست جز در خانه عشق

ز سوز عشق بهتر در جهان چیست

که بی او گل نخندید ابر نگریست

شنیدم عاشقی را بود مستی

و از آنجا خاست اول بت‌پرستی

همان گبران که بر آتش نشستند

ز عشق آفتاب آتش پرستند

مبین در دل که او سلطان جانست

قدم در عشق نه کو جان جانست

هم از قبله سخن گوید هم از لات

همش کعبه خزینه هم خرابات

اگر عشق اوفتد در سینه سنگ

به معشوقی زند در گوهری چنگ

که مغناطیس اگر عاشق نبودی

بدان شوق آهنی را چون ربودی

و گر عشقی نبودی بر گذرگاه

نبودی کهربا جوینده کاه

بسی سنگ و بسی گوهر بجایند

نه آهن را نه که را می‌ربایند

هران جوهر که هستند از عدد بیش

همه دارند میل مرکز خویش

گر آتش در زمین منفذ نیابد

زمین بشکافد و بالا شتابد

و گر آبی بماند در هوا دیر

به میل طبع هم راجع شود زیر

طبایع جز کشش کاری ندانند

حکیمان این کشش را عشق خوانند

گر اندیشه کنی از راه بینش

به عشق است ایستاده آفرینش

گر از عشق آسمان آزاد بودی

کجا هرگز زمین آباد بودی

چو من بی‌عشق خود را جان ندیدم

دلی بفروختم جانی خریدم

ز عشق آفاق را پردود کردم

خرد را دیده خواب‌آلود کردم

کمر بستم به عشق این داستان را

صلای عشق در دادم جهان را

مبادا بهره‌مند از وی خسیسی

به جز خوشخوانی و زیبانویسی

ز من نیک آمد این اربد نویسند

به مزد من گناه خود نویسند

نظامی | خسرو شیرین

محبوب من

منِ سی ساله

اگر بسیار بخت‌یار باشم

بیشتر از چهل یا پنجاه بهار دیگر را نخواهم دید

با خود اندیشیدم

که زندگی آنقدر زیباست

و بهار آن قدر مطلوب

که دیدن فقط پنجاه بهار زندگانی دیگر

بسیار کوتاه و کم است

مگر

آن که این لحظات با تو طی شود

که تنها در آن هنگام است

هر لحظه برایم بهاری است مطلوب

دلنشین

مرهم این زندگی کوتاه

فقط همین است

که تمام لحظات آن یا در کنار تو

یا دست‌کم به یاد تو

بگذرد